W 1890 r. rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Nowym Targu, gdzie uczono po polsku. Nauka nie sprawiała mu problemów, często też korzystał ze skromnych zbiorów biblioteki Towarzystwa Szkoły Ludowej. Jego ulubionymi lekturami były: "Robinson Crusoe", "Duch puszczy", "Ostatni Mohikanin", "Chata wuja Toma" i "Mały Lord".  Mimo ciężkiej sytuacji po niespodziewanej śmierci ojca, dzięki staraniom matki oraz pomocy ze strony jej siostry Stanisławy Czerwonkowej i ks. Jabłońskiego kontynuował naukę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Ukończył je w 1905 r. egzaminem dojrzałości  z wyróżnieniem. W tym samym roku podjął studia z filologii polskiej i klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Istotny wpływ na kształtowanie się ideowej i społecznej postawy Zygmunta Lubertowicza miała atmosfera ówczesnego Krakowa. Oglądał sztuki teatralne, czytał książki zakazane w innych zaborach, aktywnie pracował w amatorskim ruchu teatralnym. Współpracował też z "Kurierem Lwowskim". Wiersze pisał już w czasach gimnazjalnych, a pierwszy tomik wierszy "U wrót Getsamenu" wydał w 1909 r. dedykując go Władysławowi Orkanowi, "Przyjacielowi Mistrzowi Szkoły Podhalańskiej, serdecznemu mecenasowi góralskiej literatury". W tym to roku ukończył studia i rozpoczął pracę nauczycielską w Brodach na Ukrainie. Od razu włączył się w nurt działalności społecznej tamtejszej Polonii. Pomagał w założeniu i prowadzeniu biblioteki polskiej w Domu Polskim oraz towarzystw: "Sokół", "Gwiazda" i Związek Polskich Akademików. Poznał tam Czeszkę Józefinę Karasównę, którą po roku poślubił. Mieli trójkę dzieci: dwie dziewczynki i chłopca.

W 1912 r. wraz żoną przeniósł się do Czerniowiec, gdzie objął posadę w gimnazjum realnym. Wówczas nawiązał kontakt z "Gazetą Polską". W 1916 r. zgłosił się do pracy w swym rodzinnym mieście w gimnazjum, by móc opiekować się schorowaną matką. Uczył tam języka polskiego, łaciny i greki. Często z uczniami organizował niedzielne wędrówki po Gorcach. Pisał i wydawał wiersze("List na Sybir", inspirowany osobistymi uczuciami trafił dzięki licznym przedrukom w prasie do brata w niewoli na Sybirze).          

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Lubertowicz  aktywnie włączył się w życie społeczno-kulturalne Podhala. Działał w Komitecie Spisko-Orawskim i w Związku Podhalan, redagował pismo "Echo Tatrzańskie", następnie "Gazetę Podhalańską", uczestniczył w przygotowaniach do plebiscytu na Spiszu, Orawie i Górnym Śląsku. Prócz walki o odbudowę państwa polskiego, w swych artykułach poruszał sprawy ludzi cierpiących biedę, krytykował dziejące się nieprawości. W 1924 r. otrzymał ofertę pracy w gimnazjum krzemienieckim na Wołyniu. Wkrótce jednak powrócił do Nowego Targu znów ucząc i pracując społecznie m.in. w Podhalańskim Towarzystwie Szkół Ludowych, walcząc o jak najlepsze wyposażenie bibliotek i powszechną ich dostępność dla czytelników.

W 1927 r. wyruszył z rodziną do Bielska, gdzie przebywał już do końca życia. Otrzymał tu stanowisko polonisty w Państwowym Gimnazjum Polskim.  W latach 1929-1936 uczyłdodatkowo w niemieckim Prywatnym Ewangelickim Seminarium Nauczycielskim. Ponadto społecznie pracował w Macierzy Szkolnej Śląska Cieszyńskiego, Polskim Związku Zachodnim, Lidze Morskiej  i Kolonialnej i Kole przyjaciół Harcerzy. Szczególną aktywność wykazywał na polu turystyki. Już w 1928 został prezesem bielskiego koła Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, które w 1930 r. stanowiło najliczniejszy oddział w Polsce. Krzewił zamiłowanie do wędrówek górskich wśród młodzieży, należał do inicjatorów rozbudowy bazy turystycznej w Beskidach Zachodnich, m. in. budowy schroniska turystycznego "Dworzec Beskidzki" w Zwardoniu. W latach 1928-1933 redagował lokalną gazetę "Zjednoczenie"(później "Echo Beskidzkie"), włączył się również do współpracy z innymi pismami śląskimi, m. in. "Polską Zachodnią" i "Zaraniem Śląskim". Napisał i wydał pierwszy "Przewodnik po Bielsku i Beskidach".

W 1938 r., z okazji 30-lecia pracy oświatowej, społecznej i literackiej młodzież wydała okolicznościowy numer pisma "Głos Młodych", który w całości poświęcony był osobie Zygmunta Lubertowicza, lubianego i podziwianego profesora.

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 r., wraz z falą uciekinierów Lubertowicz dotarł do Lwowa. Pod koniec wojny udało mu się powrócić  do Polski, jednak poszukiwany przez gestapo nie mógł zamieszkać z  rodziną i do1945 r. był dyrektorem szkoły ludowej w Waksmundzie koło Nowego  Targu. 

Po wojnie wrócił znów do Bielska, by pracować w I Państwowym Gimnazjum i Liceum, a od 1949 r. w Szkole Ogólnokształcącej Żeńskiej Stopnia Licealnego. Po jej likwidacji powrócił do pracy w poprzedniej szkole jako nauczyciel, potem bibliotekarz. W okresie powojennym Zygmunt Lubertowicz poświęcił się niemal wyłącznie pracy pedagogicznej,  turystyce i częściowo twórczości poetyckiej. Na otwarcie teatru lalek "Banialuka" w 1947 r. napisał baśń sceniczną "O Marysi sierotce i złotookiej sroczce", jednak tekst tego utworu nie zachował się.

Zmarł 20 września 1958 r., 6 lat po śmierci swej żony. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Grunwaldzkiej w Bielsku-Białej. Władze tego miasta uczciły pamięć poety nadając jednej z ulic nazwę ul. Zygmunta Lubertowicza (wcześniej ul. Gimnazjalna).

28 czerwca 1964 r. Zygmunt Lubertowicz  został patronem naszej szkoły.

 Niektóre publikacje Zygmunta Lubertowicza:
"Satyry dzisiejsze", Nowy Targ, 1920;
"Hymn podhalański", w: "Gazeta Podhalańska" 1922, nr 19;
"Sonety tatrzańskie i inne poezje", Nowy Targ 1925;
"Kazimierz Tetmajer jako epik Tatr", w: "Wierchy" R. X (1932);
"Przewodnik po Beskidzie Zachodnim i Śląskim", Bielsko 1935,
(wyd. 2 w 1937);
"Bielsko-Biała, kresowe miasto polskie", Bielsko 1936;